KORKULUK MU CESARET Mİ?

Frank Herbert’in Dune serisinden, Bene Gesserit rahibeleri korku duası;

‘I must not fear.Fear is the mind-killer.Fear is the little-death that brings total obliteration.
I will face my fear.I will permit it to pass over me and through me.And when it has gone past I will turn the inner eye to see its path.Where the fear has gone there will be nothing.
Only I will remain. ‘

Türkçesi;

‘Korkmamalıyım. Korku, akıl katilidir. Korku toptan yok oluşu getiren küçük ölümdür. Korkumla yüzleşeceğim. Korkumun üzerimden ve içimden geçip gitmesine izin vereceğim ve geçip gittiği an, geçtiği yolu görmek için iç gözümü ona çevireceğim. Korkunun gittiği yerde hiçbir şey olmayacak, yalnızca ben kalacağım.

Yıllar geçiyor ve kendini başarısız hissediyorsun, geriye git, çok geriye git, ilk korkularını hatırla..Korku dediysem içgüdüyle gelen , psikolojik olarak varlığı korumak/sürdürmek için olan korkular değil, yılandan, ateşten, depremden bahsetmiyorum. Dayatmayla öğretilen, sosyal korkular, reddedilme korkusu, dışlanma korkusu, gelecek korkusu, bir otoriteye karşı korku asıl mesele.

Belki hatırlayabildiğin bu tür ilk korku mahallenin eli sopalı, sapanlı, taş atan, kafa göz yarmaktan çekinmeyen çocuğuydu.. Mahalledeki o yaramaz çocuğun seni dövmesinden korkuyordun, korktuğun için sana kabadayılık yapmasına izin veriyordun. Keşke korkmasaydın. Dayak yeme riskini göze alıp, alsaydın karşına o çocuğu o gün, belki şu an bambaşka bir hayatın olabilirdi..

Peki sonra kimlerden/nelerden korktun?

Okul müdüründen mi? Patronundan mı? Departman yöneticinden mi? Lafla, kelime oyunlarıyla, çirkeflikle seni haksız duruma düşürenlerden mi? Geleceğinden mi? Aslında sevmediğin işini kaybetmekten mi? Ancak ilkel ihtiyaçlarını karşılayan maaşını kaybetmekten mi?

Korktun..Korktuğun için sustun..Sustuğun için kendini savunamadın, düşündüklerini açık açık söyleyemedin ve haklıyken haksız oldun, başarılıyken, başarısız oldun. Korktun ve sonunda kendine güvenmeyen, sinik, aslında kendinin bile dikkatli baktığında ‘ezik bulacağın’ bir karakter oldun.

Oysa korkmamak gerek, korktukça yaşamıyorsun çünkü, korktukça, sustukça, içine attıkça, kendi kendine BAŞARISIZLIĞI KADERİN HALİNE GETİRİYORSUN ÇÜNKÜ..

Savaşmak gerek, savaşmadıkça hiç bir şey mümkün değil.. Kaybedecek neyin var? Zaten korktuğun için bir şeyin olamamış bugüne kadar.

Bir zen hikayesi şöyle anlatır:
"Gece yürüyen bir adamın ayağı kayar ve adam taşlı bir yoldan düşer. metrelerce aşağı düşmekten korkar, çünkü yolun kenarının çok derin bir vadiye uzandığını biliyordur. O da kenarda sarkan bir dala tutunur. gecenin karanlığında, altında görebildiği tek şey, dipsiz bir uçurumdur. Bağırır ve tek duyduğu kendi sesinin yankısı olur. Onu duyacak kimse yoktur etrafta.
Bu adamı ve bütün gece yaşadığı işkenceyi hayal edebilirsin. Ölüm sürekli altında bekler, elleri üşür, hakimiyetini kaybeder... Ama tutunmayı başarır ve güneş çıktığında, aşağı bakar... ve güler! Uçurum falan yoktur. Sadece on beş santim kadar aşağıda kayalık bir düzlük vardır. tüm gece dinlenebilir, rahatça uyuyabilirdi - düzlük yeterince genişti - ama bunun yerine bütün gecesini kabus gibi geçirdi.

Kendi tecrübelerimden yola çıkarak sana şunu söyleyeyim:
Korku, on beş santimden daha derin değildir. Şimdi ister bir dala tutunup tüm yaşamını bir kabusa çevir, istersen o dalı bırak ve ayaklarının üzerine bas, sana kalmış. Korkulacak hiçbir şey yok." (Osho - Korku)

Korktuğumuz için var olamıyoruz.. Korktuğumuz için risk alamıyoruz, korktuğumuz için sevmediğimiz işlerde çalışıp, hayal ettiğimizden uzak hayatlar yaşıyoruz, korktuğumuz için sevmediğimiz onca şeye katlanıyoruz.

Korku bir yaşam engelidir!

Tamam korkusuz olmak kolay değil..O halde yine kork ama bu sefer CESARET et.. Cesaret korkusuzluk demek değildir. Cesaret korktuğun halde, hatta bazen korkundan titrediğin halde o şeyi yapmaktır. Korkmadığımız bir şey yapmak, zaten cesaret gerektirmez.

Unutmamak gerek! Korkunun kendisi, korkulan şeyin başa gelmesinden daha kötüdür.